Skrawkiem Mazur™ to zazwyczaj zabytki z zawiłą historią, która często jest mocno enigmatyczna, a przerzucanie kart mądrych ksiąg nie daje odpowiedzi... Orzysz, niegdyś filia Okartowo wchodził w skład dekanatu reszelskiego, czyli katolików. Tak było w XVI wieku, jednak po reformacji kościół należał do wyznawców luterańskich. Czy w tym konkretnym miejscu był wówczas takowy święty budynek? Być może. I tu rozpoczyna się wyciszenie wszelakich danych. W późniejszym czasie nabożeństwa prowadzili księża z Pisza, a następnie z Giżycka. Można jedynie domniemać, kiedy to było. Moje założenie doklejam do czasu przed "zmianą wyznawców"~ tj. przełom XIX i XX wieku, lecz przed 1913 rokiem. Jednak brak informacji o okresie trwania. Jaka jest historia wyznawców i ich obiektów w Orzyszu, zwłaszcza tych bardzo tajemniczych? Jak wyglądał ów budynek sakralny i jaką pełnił funkcję? Cóż jego dzieje są trochę odmiennie. Niegdysiejszy kościół z początku XIX wieku zmienił swój wygląd. Przed pierwszą wojną światową został zakupiony przez katolików i wówczas go rozbudowano w 1913 roku. Od tego czasu budynek z widocznymi elementami secesji, przyciąga uwagę i zastanawia. W tym roku tj. 1913 powstała również plebania. Kolejną datą, ważną dla katolickiego społeczeństwa jest 20 grudnia 1937 rok, w którym ustanowiono stałą placówkę duszpasterską wspomnianego wcześniej wyznania. Na niewielkim ogrodzonym terenie, znajduje się grota z figurą Matki Boskiej. W środku uwagę skupia sufit ze scenami z życia Jezusa. Przechodząc do ołtarzy, można rzec, iż są skromne, jednak mają coś powtarzalnego. Wspomniany motyw, a raczej układ jest charakterystyczny dla większości odwiedzonych obiektów. Mowa o ołtarzach, które w części centralnej nawy głównej przedstawiają Jezusa. Zazwyczaj 90% bocznych ołtarzy przedstawia Maksymiliana Kolbe. Drugi boczny ołtarz przedstawia np. Marię, lecz nie zawsze. Jeśli Maria zajmuje nawę główną, wówczas na ołtarzu bocznym widnieje Jezus. Jednak M. Kolbe jest prawie zawsze. Tradycyjnie polecam ten Skrawek Mazur jako miejsce refleksji.
Komentarze